Co to takiego?

Orientacja seksualna to pociąg erotyczny i uczuciowy wobec osób swojej płci, przeciwnej płci, lub wobec osób o różnej płci. Wyróżniamy również orientację aseksualną, w której nie odczuwa się pociągu wobec żadnej płci. Orientacja heteroseksualna, homoseksualna, biseksualna oraz aseksualna są prawidłowymi wariantami rozwojowymi seksualności człowieka.

Jakie orientacje wyróżniamy?

Orientacja seksualna to spektrum. Nie wszystkie osoby muszą określić, czy są homo-, bi- czy heteroseksualne. Można być gdzieś pomiędzy tymi terminami.

Wyróżniamy kilka głównych orientacji seksualnych:

  • osoby, które czują pociąg do swojej płci, są nazywane osobami homoseksualnymi;
  • ludzie, którzy czują pociąg do przeciwnej płci, to osoby heteroseksualne (np. cis- lub transseksualna kobieta i cis- lub transseksualny mężczyzna);
  • osoby, które czują pociąg wobec dwóch różnych płci, to osoby biseksualne (mogą to być osoby wszystkich płci: genderqueer, osoby interseksualne itp.);
  • ludzie, którzy czują pociąg wobec każdej tożsamości płciowej, są nazywani osobami panseksualnymi;
  • osoby, które nie czują pociągu do żadnej z płci, nazywane są aseksualnymi.

Osoby, które identyfikują się jako aseksualne, często czują pociąg romantyczny wobec osób tej samej bądź przeciwnej płci. Mogą więc tworzyć relacje i darzyć kogoś uczuciem, ale nie czują pociągu seksualnego.

Jak kształtuje się orientacja?

Kształtowanie się orientacji seksualnej jest procesem złożonym, zależnym od wielu czynników, wśród których znaczącą rolę odgrywają uwarunkowania biologiczne. Orientacja seksualna nie podlega możliwości dowolnego kształtowania zgodnie z kulturowo-społecznymi oczekiwaniami, nie jest kwestią wyboru lub mody. Podobnie jak osoby heteroseksualne, osoby homoseksualne mają prawo do korzystania z usług medycznych i psychologicznych. Jednak wskazaniem do leczenia w żadnym razie nie powinna być ich orientacja seksualna! Propagowanie terapii polegających na korekcie, konwersji czy “reparacji” orientacji homo- czy biseksualnej w kierunku wyłącznie heteroseksualnej jest niezgodne ze współczesną wiedzą na temat seksualności człowieka. Taka “terapia” może zaowocować poważnymi niekorzystnymi skutkami psychologicznymi dla osób poddawanych tego typu działaniom.

Co o tym zagadnieniu mówi nauka?

W oparciu o wyniki badań prowadzonych na świecie od lat 40. XX wieku eksperci i ekspertki zasiadający w międzynarodowych gremiach skupiających psychologów, psychiatrów i lekarzy innych specjalności doprowadzili do wykreślenie orietancji nieheteroseksualnych z list chorób i zaburzeń psychicznych. W 1973 roku z klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, w skrócie DSM), a w 1991 roku – z Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (International Classification of Diseases and Related Health Problems, w skrócie ICD) opracowanej przez Światową Organizację Zdrowia i obowiązującej w Polsce.

0 komentarzy:

Dodaj komentarz

Chcesz się przyłączyć do dyskusji?
Feel free to contribute!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *